Ξέρω πως έχει κυκλοφορήσει στα blog καιρό. Εγώ το βρήκα εδώ και το αναδημοσιεύω.
Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια. Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα. Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του. Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα. Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του: «Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;» Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της: «Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.» Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα. Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα. «Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι-Βασίλης.» Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο: «Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου... Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.» Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια. «Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότ
ι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.» Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει. Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε: «Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.» Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε: «Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μ'αφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.» Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό. Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι: «Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;» Εκείνο απάντησε: «Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.» Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά. Το αγοράκι ψιθύρισε: «Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.» Έπειτα με κοίταξε και είπε: «Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου. Εκείνος άκουσε την προσευχή μου. Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω. Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για ν'αγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο. Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά...» Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου. Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα. Δεν μπορούσα να βγάλω απ'το μυαλό μου το αγοράκι. Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της. Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη... Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού; Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή. Δεν μπόρεσα να μην πάω ν'αγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της. Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από στο κατάστημα. Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα. Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά.... Τώρα έχεις δύο επιλογές: 1) Να στείλεις το μήνυμα αυτό στους φίλους σου. 2) Να προσποιηθείς ότι δεν το διάβασες και ότι δε σε άγγιξε. Αν το στείλεις, ίσως εμποδίσεις κάποιον από το να οδηγεί ύστερα από κατανάλωση αλκοόλ, και ίσως να επαναπροσδιορίσεις μέσα του την αντίληψή του περί ζωής.
Tο διάβασα και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας... όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την "ζούγκλα" που ζούμε..."παράδεισο¨.
ΟΤΑΝ ΠΙΝΩ ΔΕΝ ΟΔΗΓΩ ΠΟΤΕ!
Γίνεται και αλλιώς
Αν το παραπάνω βίντεο είναι η εντύπωση και προσμονή σας για τις γιορτινές μέρες σας πληροφορώ ότι γίνεται και διαφορετικά.
Οι περισσότεροι από μας έχουν συνδυάσει κάθε γάμο και χαρά –αλλά και λύπη- με ατέλειωτες ώρες οίνο η δεν ξέρω τι άλλο ποσίας. Και όχι δεν θα κάνω κήρυγμα μην πιείτε γιατί μπλα, μπλα, μπλα. η αν πιείτε μην οδηγήσετεΆπλα σας προκαλώ, αν επιμένετε στην άποψη ελάτε να γίνουμε ντέφι, χώμα, λίαδα κλπ. να επισκεφτείτε την παρακάτω διεύθυνση.
Π Ρ Ο Σ Ο Χ Η!!!
Είναι αρκετά σκληρό και θα πρέπει να είστε απόλυτα σίγουροι ότι το αντέχετε. Αλλά ίσως να σωθεί μια ζωή.
Καλές Νηφάλιες και Ειρηνικές γιορτές και θυμηθείτε νερό και χυμοί δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν.
Το Τελευταίο Γράμμα
Μαμά βγήκα με τους φίλους μου.
Πήγα σε ένα πάρτι και θυμήθηκα αυτό που μου είχες πει, να μην πιω αλκοόλ. Μου είχες ζητήσει να μην πιω επειδή θα έπρεπε να οδηγήσω μετά, έτσι ήπια ένα αναψυκτικό. Ήμουν υπερήφανη για μένα, γιατί είχα ακούσει αυτό που τόσο γλυκά με είχες συμβουλεύσει πριν φύγω, να μην πιω αν πρέπει να οδηγήσω, σε αντίθεση με αυτό που μου έλεγαν οι φίλοι μου. Έκανα τη σωστή επιλογή η συμβουλή σου ήταν η σωστή. Όταν το πάρτι τελείωσε όλοι μπήκαν στα αυτοκίνητα τους χωρίς να είναι σε θέση να οδηγήσουν. Εγώ πήρα το αμάξι μου ήμουν σίγουρη ότι ήμουν καθαρή. Δεν μπορούσα να φανταστώ μαμά αυτό που με περίμενε...
Τώρα είμαι εδώ ξαπλωμένη στην άσφαλτο και ακούω ένα αστυνομικό να λέει «το παιδί που προκάλεσε το δυστύχημα ήταν μεθυσμένο». Μαμά η φωνή του ακούγεται τόσο μακρινή. Το αίμα μου είναι παντού στην άσφαλτο και εγώ προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να μην
κλάψω. Ακούω τους γιατρούς να λένε ότι αυτή η κοπέλα δεν θα τα καταφέρει. Είμαι σίγουρη ότι το άλλο παιδί που οδηγούσε δεν το είχε καν φανταστεί όταν έτρεχε τόσο πολύ. Στο τέλος αυτός είχε αποφασίσει να πιει και εγώ τώρα πρέπει να πεθάνω. Γιατί το κάνουν αυτό μαμά; αφού ξέρουν ότι θα καταστρέψουν ζωές;Ο πόνος που νιώθω είναι σαν να με καρφώνουν χιλιάδες μαχαιριά. Πες στην αδερφή μου να μην φοβηθεί στο μπαμπά να είναι δυνατός. Κάποιος έπρεπε να πει σε αυτό το παιδί ότι δεν έπρεπε να πιει αν θα οδηγούσε. Ίσως αν του το έλεγαν οι δικοί του όπως έκανες εσύ, τώρα να ήμουν ζωντανή ...
Η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο αδύνατη και αρχίζω να φοβάμαι μαμά…
Αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές και είμαι τόσο απελπισμένη...
Θα ήθελα τόσο να σε αγκαλιάσω μαμά.... και να σου πω πόσο σε αγαπάω.
Σε αγαπάω μαμά.... αντίο!!!
Αυτές οι λέξεις γράφτηκαν από μια δημοσιογράφο που ήταν παρόν σε ένα δυστύχημα. Η κοπέλα ενώ πέθαινε ψιθύριζε αυτές τις λέξεις η δημοσιογράφος τις έγραφε σοκαρισμένη. Η ίδια δημοσιογράφος άρχισε μια εκστρατεία εναντίον της οδήγησης υπό την επήρεια Αλκοόλ.
Αν αυτό το μήνυμα έφτασε σε εσένα και το διαγράψεις χάνεις την ευκαιρία , ακόμα και αν δεν πίνεις να δώσεις στους άλλους να καταλάβουν ότι και η δική σου ζωή κινδυνεύει.
Αυτή η μικρή χειρονομία μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Στείλε το σε όσους γνωρίζεις!
Ευχαριστώ…
Αλκοόλ και τι μπορεί να μας δημιουργήσει.
Αυξάνει στην Ελλάδα ο αριθμός των ασθενών με κίρρωση του ήπατος λόγω κατανάλωσης αλκοόλ. Η κατάχρηση αλκοόλης ευθύνεται για το 15% - 20% των ασθενών που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο με κίρρωση και περίπου το 10% των ασθενών που παρουσιάζει πρωτοπαθή καρκίνο του ήπατος. Αυτό ανακοινώθηκε σήμερα από τον πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρίας Μελέτης του Ήπατος (Ε.Ε.Μ.Η.) Ευάγγελο Ακριβιάδη, καθηγητή Παθολογίας - Γαστρεντερολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με την ευκαιρία της ημερίδας για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008 στο ξενοδοχείο 'King George' της Αθήνας. Ο κ. Ακριβιάδης τόνισε ότι σε ασθενείς με αλκοολική κίρρωση η 5ετής επιβίωση είναι 25% και η 10ετής επιβίωση 7%. Η μεγάλη κατανάλωση αλκοόλης - είπε - 'ευθύνεται' για την ανάπτυξη πολυσυστηματικής νόσου με ευρύτερα οικογενειακά, εργασιακά και γενικότερα προβλήματα συμπεριφοράς και εξάρτησης. Η αλκοολική ηπατοπάθεια αποτελεί τη συχνότερη σοβαρή ασθένεια σε άτομα, που κάνουν κατάχρηση αλκοόλης, αλλά συχνά συνυπάρχουν εκδηλώσεις από την καρδιά (διατατική καρδιοπάθεια), το νευρικό σύστημα (πολυνευροπάθεια, απώλεια μνήμης, διαταραχές όρασης), το πάγκρεας (χρόνια παγκρεατίτιδα, δυσαπορρόφηση θρεπτικών ουσιών), τα οστά (οστεοπόρωση, κατάγματα) και άλλα όργανα ή συστήματα. Ο κίνδυνος ανάπτυξης ηπατικής νόσου σχετίζεται με κατανάλωση περισσότερων από 30 - 40 γραμμαρίων αλκοόλης την ημέρα και αυξάνεται αναλογικά με το ποσό κατανάλωσης. Το 5,5% αυτών που καταναλώνουν περισσότερα από 30 γραμμάρια αλκοόλης την ημέρα θα εμφανίσουν ηπατική νόσο, όπως επίσης το 10% των ατόμων, που καταναλίσκουν περισσότερα από 60 γραμμάρια. Αντίστοιχα, το 20% των ατόμων που καταναλώνουν περισσότερα από 200 γραμμάρια αλκοόλης ημερησίως αναπτύσσουν κίρρωση μετά από 13 χρόνια και περίπου το 50% μετά από 20 χρόνια! Το γυναικείο φύλο, η κατανάλωση εκτός γευμάτων, διαφορετικών ποτών και η κατανάλωση άλλων πλην κρασιού ποτών φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο. Δίαιτα χαμηλή σε υδατάνθρακες, πλούσια σε λίπη και ιδιαίτερα πολυακόρεστα, η παχυσαρκία και η παρουσία υπεργλυκαιμίας φαίνεται να συσχετίζονται με την ανάπτυξη αλκοολικής ηπατικής νόσου. Τα ανώτερα 'επιτρεπόμενα' όρια ημερήσιας συνεχούς κατανάλωσης οινοπνεύματος είναι 40 γρ. και 20 γρ. ημερησίως για τους άνδρες και τις γυναίκες αντίστοιχα. Η θεραπευτική αντιμετώπιση του αλκοολισμού περιλαμβάνει μια σειρά φαρμακευτικών, ψυχολογικών καθώς και κοινωνικού τύπου παρεμβάσεων, οι οποίες έχουν ως στόχο να τροποποιήσουν τη σχέση του εξαρτημένου ατόμου με το οινόπνευμα, επιτυγχάνοντας τελικώς την αποχή από αυτό. Αρκετοί φαρμακευτικοί παράγοντες, παλαιότεροι αλλά και νεότεροι, χρησιμοποιούνται σήμερα με ικανοποιητικά αποτελέσματα τόσο κατά τη φάση της σωματικής αποτοξίνωσης όσο και κατά τη φάση της αποκατάστασης. Παράλληλα, μεγάλος αριθμός διαφορετικών ατομικών και ομαδικών ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων έχουν αναπτυχθεί, προκειμένου να καλύψουν τις ποικιλόμορφες ανάγκες των αλκοολικών. Ανάμεσα σε αυτές η γνωσιακή - συμπεριφορική θεραπεία, η θεραπεία ενίσχυσης κινήτρων και το μοντέλο πρόληψης της υποτροπής φαίνεται να αποκτούν ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο. Η έγκαιρη αναγνώριση και διάγνωση του προβλήματος της κατάχρησης οινοπνεύματος είναι αποφασιστικής σημασίας, διότι επιτρέπει την έναρξη της θεραπευτικής αντιμετώπισης του ασθενούς πριν από την εμφάνιση σοβαρών επιπτώσεων στη σωματική και ψυχική του υγεία, στις οικογενειακές και επαγγελματικές του σχέσεις.
Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από εδώ.
ΟΙΝΟΣ ΜΕ ΑΡΩΜΑ... ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Γυναίκα...
Οι ιστορίες που θα μοιραζόμαστε μαζί εδώ είναι πραγματικές.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινή και καμιά σχέση δεν έχουν με τις συμπτώσεις.
Ιστορίες γυναικών απευθυνόμενες σε γυναίκες
(και σε άντρες που θέλουν να ακούσουν και να καταλάβουν...)
Η Ρένα εξομολογήθηκε στην mama dalton
Με λένε Ρένα.
Γεννήθηκα στην Αθήνα σε ένα σπίτι με ψηλά ταβάνια και σκάλα μαρμάρινη.
Η επιστροφή από το σχολείο στο σπίτι σήμαινε πάντα την έναρξη μιας μυσταγωγίας.
Άφηνα κάτω την σάκα, ακουμπούσα την πλάτη μου στο παγωμένο σίδερο της εξώπορτας, έκλεινα τα μάτια μου και ψυθίριζα: πάλι εδώ γύρισα... πάλι εδώ... υπομονή μέχρι να ξημερώσει!
Ο πατέρας μου απών, άγνωστης προεύλευσης και προορισμού.
Η μητέρα μου απούσα, κλεισμένη στον δικό της μίζερο και εγωκεντρικό κόσμο της.
Δεν γνώρισα ποτέ παπούδες, γιαγιάδες, θείες καλές ή κακές, ως εκ τούτου οι αναμνήσεις μου αναδύονται μοναχικές και σκοτεινές.
Οι παιδικές φιλίες σαν τα πουλιά. Όμορφα αποδημητικά που δεν ξαναγύρισαν ποτέ κι άλλοτε πάλι περιστέρια που μεγάλωσαν στην αυλή μας.
Ποτέ δεν υπήρξα ηγετική φυσιογνωμία, πάντα ήμουνα αερικό που πέρναγε απαρατήρητο...
Η παιδική ευτυχία είναι κύτταρο που δεν αναπλάθεται!
Το θέατρο συχνά το μπέρδευα με την ζωή. Θέλω να πω ότι κάποιες φορές βρισκόμουνα με δύο ίδια κέικ που όμως ήταν βέβαιο – ή έτσι νόμιζα – πως είχα χρησιμοποιήσει διαφορετικά υλικά για την παρασκευή τους.
Η στεναχώρια μου, η ανία μου ως παιδιού και μετά ως έφηβης είχαν συχνά κάτι το υπερβολικό, "το στημένο".
Κι όμως ήταν τόσο δικά μου όλα αυτά.
Μου άρεσε να χορεύω και να ακούω μουσική ακόμα και όταν κοιμόμουνα.
Ήταν η μόνη μου διέξοδος.
Στα χρόνια που πέρασαν, στο σπίτι μας το κρασί υπήρχε πάντα μέσα στο ποτήρι αλλά και στο τραγούδι.
Από τα στιχάκια των άγνωστων τραγουδοποιών της Σμύρνης και της Πόλης μέχρι τους πανηγυρικούς στίχους από το γνωστό ρεφρέν της Βλαχοπούλου «Απόψε βγήκα για να πιω λιγάκι παραπάνω, τέτοια που είναι η ζωή, τέτοια και εγώ της κάνω».
Την υπόγεια αυτή σχέση που συνδέει το κρασί με τον κύκλο ζωής και θανάτου την γνώρισα στα 13 μου χρόνια.
Λίγο κρασί δεν είναι μόνο βάλσαμο πληγωμένων καρδιών ούτε καλολογική μεταφορά της ανθρώπινης μοίρας, είναι πάνω από όλα σύμβολο ευτυχίας. Συνοδευόμενο δε και από λίγη θάλασσα (και το αγόρι μου ενίοτε στα μετέπειτα χρόνια μου) γίνεται σύμβολο ελληνικής «έξω καρδιάς»
Έτσι έλεγα στον εαυτό μου τότε.........
Και όταν άκουγα και τον Νταλάρα:
«Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια περασμένα να’ τανε το 21 να’ρθει μια στιγμή
να περνάω καβαλάρης στο πλατύ τ’αλώνι και με τον Κολοκοτρώνη να’πινα κρασί»
Άρε αθάνατε ελληνικέ λαέ που γεννάς διαρκώς νέους γενναίους.
Γενναίους πότες εννοείται.......
Από κείνη την στιγμή που ήπια την πρώτη μου γουλιά, θαρρείς πως άνθισε μέσα μου, η πιο σωστά, πως άνθισε με έκρηξη μέσα μου ένας βολβός που τον είχαν φυτέψει χρόνια πριν, προτού ακόμα γεννηθώ, αιώνες πριν.
Ήδη στα πρώτα χρόνια που πέρασαν, τα ακούσματα και τα τραγούδια άρχισαν σιγά σιγά να μην ακούγονται τόσο δυνατά μέσα στο μυαλό μου, οι ρυθμοί οι καμηλιέρικοι και τα τουμπερλέκια έδωσαν την θέση τους σε ένα συνεχόμενο βουητό και ο πρωινός καφές πριν να ξεκινήσω για την σχολή μου, μου προξενούσε απέραντη θλίψη, κενό που δεν μπορούσα να το ελένξω πια.
Ξύπνησα κάποια μέρα, κυτάχτηκα στον καθρέπτη (πάντα αυτό έκανα όταν πλησίαζε η στιγμή για μεγάλες αποφάσεις) και μου είπα:
- Ποιά είσαι εσύ;
- Καμία απάντηση...
Μια άγνωστη γυναίκα χλωμή, με ρυτίδες στο πρόσωπο, και δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα, είχε πάνω μου τα μάτια της καρφωμένα, χαμένα, χωρίς ίχνος ζωής, χωρίς φως.
Μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι της Λένας Αλκαίου «έπινες τα χρόνια μου, έπινες και εμένανε».
Το χέρι μου πήγε από μόνο του στο μπουκάλι με το ουίσκι (είχα σταματήσει από καιρό να πίνω από ποτήρι – χάσιμο χρόνου έλεγα - ) και τράβηξα δυό τρεις γερές γουλιές για να το αντέξω...
Λενάκι, δεν βαριέσαι δέκα χρόνια πέρασαν!
Λες και δεν ήταν δικά μου χρόνια που να πάρει ο διάολος!
Λες κι εμένα τα βόλια τους με πήρανε ξώφαλτσα! Σκατά!
Και που τα θυμάμαι σήμερα, πάλι φταίχτρα νιώθω για την ψυχούλα μου.
Αντε βίβα!!!!!!
Πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια, σε ατελείωτες νύχτες χωρίς ύπνο, σε ατελείωτες μέρες και η αίσθηση του χρόνου χαμένη.
Πόσος φόβος, πόσος πόνος, πόσος πανικός σαν το βουητό του σεισμού πριν.
Το σώμα να πονάει, να σπαράζει και εγώ να μην έχω το κουράγιο να μπορώ να σταματήσω να πίνω...
Τι μου συμβαίνει;
Ποιός μου κλέβει την ζωή μου;
H μήπως την έκλεψα εγώ;
Η μνήμη κόβει, με χαρακώνει. Θυμάμαι!!!
Σκεφτόμαι όμως, το μυαλό μου ούρλιαζει από μέσα...
"Θεέ μου, δεν μου φτάνει το αυστηρό σου βλέμμα στους ψηλούς θόλους των εκκλησιών.
Θεέ μου, εκλιπαρώ ακόμα και αν είσαι έξω από μένα, βοήθησε με ζητώ την χειροπιαστή απόδειξη της ύπαρξης σου.
Θέλω να ενσαρκωθείς για χάρη μου, αυτή την στιγμή στο δωμάτιο μου, να γίνεις ο φίλος που μου ζητάει συγνώμη για την προδοσία, ο έρωτας που μου απολογείται για την εγκατάλειψη, ο αδερφός που με φιλάει τρυφερά στο μάγουλο, ο πατέρας που με χαϊδεύει προστατευτικά".
Η εγωκεντρική μου προσευχή (μάλλον συνδιαλλαγή με τον Θεό) όχι δεν με έσωσε!
Με έσωσε ότι αγκάλιασα με όλες μου τις αισθήσεις τον πάτο μου ( το τέλμα που εγώ έφερα στην ζωή μου), έκλεισα τα μάτια και ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ....
Σήμερα τριάντα χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη γουλιά, μπορώ να σας ξανασυστηθώ...
Με λένε Ρένα.
Είμαι αλκοολική σε ανάρρωση και άπιωτη για μια μέρα την φορά!!!
Νέο μέλος.
Μόλις βρω λίγο χρόνο θα σας γράψω τις εμπειρίες μου από το Συνέδριο. Απλώς θέλω να καλωσορίσω την mamadalton, να πω ότι χαίρομαι που δεν θα είμαι πλέον μόνος σε αυτό το blog και της εύχομαι πολλές αναρτήσεις.
Κα μη σας τρομάζει το όνομα κατά βάθος είναι μια γλυκύτατη μαμά, στην κυριολεξία, πράγμα που θα διαπιστώσετε και μόνοι σας.
Piraeus Time
