ΟΙΝΟΣ ΜΕ ΑΡΩΜΑ... ΓΥΝΑΙΚΑΣ




Γυναίκα...

Ζει σχεδόν σε κατάσταση μέθης. Μεθάει από χάδια και φιλιά, ζαλίζεται από έρωτες και χωρισμούς, τρεκλίζει από ζήλεια. Τι άλλο δηλαδή πρέπει να κάνει μια γυναίκα για να αναγνωριστεί η βαθύτερη της σχέση με το αλκοόλ;








Οι ιστορίες που θα μοιραζόμαστε μαζί εδώ είναι πραγματικές.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινή και καμιά σχέση δεν έχουν με τις συμπτώσεις.

Ιστορίες γυναικών απευθυνόμενες σε γυναίκες

(και σε άντρες που θέλουν να ακούσουν και να καταλάβουν...)



Η Ρένα εξομολογήθηκε στην mama dalton



Με λένε Ρένα.


Γεννήθηκα στην Αθήνα σε ένα σπίτι με ψηλά ταβάνια και σκάλα μαρμάρινη.

Η επιστροφή από το σχολείο στο σπίτι σήμαινε πάντα την έναρξη μιας μυσταγωγίας.

Άφηνα κάτω την σάκα, ακουμπούσα την πλάτη μου στο παγωμένο σίδερο της εξώπορτας, έκλεινα τα μάτια μου και ψυθίριζα: πάλι εδώ γύρισα... πάλι εδώ... υπομονή μέχρι να ξημερώσει!


Ο πατέρας μου απών, άγνωστης προεύλευσης και προορισμού.

Η μητέρα μου απούσα, κλεισμένη στον δικό της μίζερο και εγωκεντρικό κόσμο της.

Δεν γνώρισα ποτέ παπούδες, γιαγιάδες, θείες καλές ή κακές, ως εκ τούτου οι αναμνήσεις μου αναδύονται μοναχικές και σκοτεινές.


Οι παιδικές φιλίες σαν τα πουλιά. Όμορφα αποδημητικά που δεν ξαναγύρισαν ποτέ κι άλλοτε πάλι περιστέρια που μεγάλωσαν στην αυλή μας.

Ποτέ δεν υπήρξα ηγετική φυσιογνωμία, πάντα ήμουνα αερικό που πέρναγε απαρατήρητο...


Η παιδική ευτυχία είναι κύτταρο που δεν αναπλάθεται!


Το θέατρο συχνά το μπέρδευα με την ζωή. Θέλω να πω ότι κάποιες φορές βρισκόμουνα με δύο ίδια κέικ που όμως ήταν βέβαιο – ή έτσι νόμιζα – πως είχα χρησιμοποιήσει διαφορετικά υλικά για την παρασκευή τους.

Η στεναχώρια μου, η ανία μου ως παιδιού και μετά ως έφηβης είχαν συχνά κάτι το υπερβολικό, "το στημένο".

Κι όμως ήταν τόσο δικά μου όλα αυτά.


Μου άρεσε να χορεύω και να ακούω μουσική ακόμα και όταν κοιμόμουνα.

Ήταν η μόνη μου διέξοδος.


Στα χρόνια που πέρασαν, στο σπίτι μας το κρασί υπήρχε πάντα μέσα στο ποτήρι αλλά και στο τραγούδι.

Από τα στιχάκια των άγνωστων τραγουδοποιών της Σμύρνης και της Πόλης μέχρι τους πανηγυρικούς στίχους από το γνωστό ρεφρέν της Βλαχοπούλου «Απόψε βγήκα για να πιω λιγάκι παραπάνω, τέτοια που είναι η ζωή, τέτοια και εγώ της κάνω».


Την υπόγεια αυτή σχέση που συνδέει το κρασί με τον κύκλο ζωής και θανάτου την γνώρισα στα 13 μου χρόνια.

Λίγο κρασί δεν είναι μόνο βάλσαμο πληγωμένων καρδιών ούτε καλολογική μεταφορά της ανθρώπινης μοίρας, είναι πάνω από όλα σύμβολο ευτυχίας. Συνοδευόμενο δε και από λίγη θάλασσα (και το αγόρι μου ενίοτε στα μετέπειτα χρόνια μου) γίνεται σύμβολο ελληνικής «έξω καρδιάς»


Έτσι έλεγα στον εαυτό μου τότε.........


Και όταν άκουγα και τον Νταλάρα:

«Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια περασμένα να’ τανε το 21 να’ρθει μια στιγμή

να περνάω καβαλάρης στο πλατύ τ’αλώνι και με τον Κολοκοτρώνη να’πινα κρασί»

Άρε αθάνατε ελληνικέ λαέ που γεννάς διαρκώς νέους γενναίους.

Γενναίους πότες εννοείται.......


Από κείνη την στιγμή που ήπια την πρώτη μου γουλιά, θαρρείς πως άνθισε μέσα μου, η πιο σωστά, πως άνθισε με έκρηξη μέσα μου ένας βολβός που τον είχαν φυτέψει χρόνια πριν, προτού ακόμα γεννηθώ, αιώνες πριν.


Ήδη στα πρώτα χρόνια που πέρασαν, τα ακούσματα και τα τραγούδια άρχισαν σιγά σιγά να μην ακούγονται τόσο δυνατά μέσα στο μυαλό μου, οι ρυθμοί οι καμηλιέρικοι και τα τουμπερλέκια έδωσαν την θέση τους σε ένα συνεχόμενο βουητό και ο πρωινός καφές πριν να ξεκινήσω για την σχολή μου, μου προξενούσε απέραντη θλίψη, κενό που δεν μπορούσα να το ελένξω πια.


Ξύπνησα κάποια μέρα, κυτάχτηκα στον καθρέπτη (πάντα αυτό έκανα όταν πλησίαζε η στιγμή για μεγάλες αποφάσεις) και μου είπα:

- Ποιά είσαι εσύ;

- Καμία απάντηση...

Μια άγνωστη γυναίκα χλωμή, με ρυτίδες στο πρόσωπο, και δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα, είχε πάνω μου τα μάτια της καρφωμένα, χαμένα, χωρίς ίχνος ζωής, χωρίς φως.


Μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι της Λένας Αλκαίου «έπινες τα χρόνια μου, έπινες και εμένανε».

Το χέρι μου πήγε από μόνο του στο μπουκάλι με το ουίσκι (είχα σταματήσει από καιρό να πίνω από ποτήρι – χάσιμο χρόνου έλεγα - ) και τράβηξα δυό τρεις γερές γουλιές για να το αντέξω...


Λενάκι, δεν βαριέσαι δέκα χρόνια πέρασαν!

Λες και δεν ήταν δικά μου χρόνια που να πάρει ο διάολος!

Λες κι εμένα τα βόλια τους με πήρανε ξώφαλτσα! Σκατά!

Και που τα θυμάμαι σήμερα, πάλι φταίχτρα νιώθω για την ψυχούλα μου.

Αντε βίβα!!!!!!


Πέρασαν 25 ολόκληρα χρόνια, σε ατελείωτες νύχτες χωρίς ύπνο, σε ατελείωτες μέρες και η αίσθηση του χρόνου χαμένη.

Πόσος φόβος, πόσος πόνος, πόσος πανικός σαν το βουητό του σεισμού πριν.

Το σώμα να πονάει, να σπαράζει και εγώ να μην έχω το κουράγιο να μπορώ να σταματήσω να πίνω...

Τι μου συμβαίνει;

Ποιός μου κλέβει την ζωή μου;

H μήπως την έκλεψα εγώ;

Η μνήμη κόβει, με χαρακώνει. Θυμάμαι!!!

Και ξαφνικά ο χρόνος πάγωσε. Σταμάτησε να φέρνει βόλτες, να βάζει όρια και να σκορπά τον πανικό.

Σε κάποια δεδομένη στιγμή.

Φοβήθηκα να ανοίξω τα μάτια μου. Η αίσθηση της πτώσης από πολύ ψηλά εξακολουθούσε να πλανιέται στο άδειο από μνήμες 25 χρόνων κεφάλι μου.


Ξέρω ότι όλα γύρω μου μοιάζουν οικεία, δεν είναι η πρώτη φορά που θα τα αντικρύσω αν τολμήσω και ανοίξω τα βλέφαρα ( τα τελευταία 5 χρόνια μπαινοβγαίνω συνέχεια εδώ πέρα-ακόμα δεν θυμάμαι πως-)

Όλα είναι κατάλευκα, σαν διαφανή, σαν εξαϋλωμένα, αφόρητα κάτασπρα.


Προσπαθώ να ανασηκωθώ... δεν τα καταφέρνω και πέφτω!


Δεν με ενοχλούν πια τα σωληνάκια που είναι βυθισμένα στα χέρια μου και στην μύτη μου, απελπίστηκα που δεν ξέρω πια αν ο κόσμος από πάνω μου φλέγεται ή ευωδιάζει στιγμές...

Εγώ μόνο την μουχλιασμένη υγρασία νιώθω πάνω στο δέρμα μου ανακατεμένη με λάσπες και αλκοόλ.


Ακούω την καρδούλα μου σιγά σιγά να εξασθενεί και να απομακρύνεται από μένα... και γονάτιζω περιμένοντας!

Σκεφτόμαι όμως, το μυαλό μου ούρλιαζει από μέσα...


"Θεέ μου, δεν μου φτάνει το αυστηρό σου βλέμμα στους ψηλούς θόλους των εκκλησιών.

Θεέ μου, εκλιπαρώ ακόμα και αν είσαι έξω από μένα, βοήθησε με ζητώ την χειροπιαστή απόδειξη της ύπαρξης σου.

Θέλω να ενσαρκωθείς για χάρη μου, αυτή την στιγμή στο δωμάτιο μου, να γίνεις ο φίλος που μου ζητάει συγνώμη για την προδοσία, ο έρωτας που μου απολογείται για την εγκατάλειψη, ο αδερφός που με φιλάει τρυφερά στο μάγουλο, ο πατέρας που με χαϊδεύει προστατευτικά".


Η εγωκεντρική μου προσευχή (μάλλον συνδιαλλαγή με τον Θεό) όχι δεν με έσωσε!


Με έσωσε ότι αγκάλιασα με όλες μου τις αισθήσεις τον πάτο μου ( το τέλμα που εγώ έφερα στην ζωή μου), έκλεισα τα μάτια και ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΑ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ....


Σήμερα τριάντα χρόνια μετά από εκείνη την πρώτη γουλιά, μπορώ να σας ξανασυστηθώ...


Με λένε Ρένα.

Είμαι αλκοολική σε ανάρρωση και άπιωτη για μια μέρα την φορά!!!

26 είπαν την γνώμη τους.:

eirini Σάββατο, Οκτωβρίου 11, 2008 9:12:00 π.μ.  

Τώρα τί σχόλιο να κάνει κανείς μπροστά σ'αυτήν την συγκλονιστική ιστορία; Είναι μερικά πράγματα που αν δεν τα ζήσεις, δεν γνωρίζεις πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται για να ξαναγεννηθείς! Ελπίζω να τα καταφέρει μέχρι το τέλος της ζωής της. Πόσο δύσκολο είναι! Να της δώσει ο θεός την δύναμη που χρειάζεται! Συγκλονιστικό! Καλημέρα!

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ Σάββατο, Οκτωβρίου 11, 2008 4:29:00 μ.μ.  

είναι μεγάλη απόφαση να σταματήσεις αυτή την κακή συνήθεια. Της εύχομαι καλή επιτυχία και δύναμη για την συνέχει αυτού του Γολγοθά.

Παλμος Σάββατο, Οκτωβρίου 11, 2008 6:19:00 μ.μ.  

Στη Ρενα θα πω οτι αφου αποφασησε να δει τον εαυτο της αλλιως, τότε εκανε και το πρωτο βημα.

Θα της πω ΠΡΟΧΩΡΑ. Η ζωη ειναι δυσκολη το ξερω.
Ομως ηδη εχεις κανει πολλα.


Να χαμογελας.

Aθηνά Π.Κ. Σάββατο, Οκτωβρίου 11, 2008 7:31:00 μ.μ.  

Στην Ρένα που προσπαθεί , στην Ρένα που αντιστέκεται , λέω : Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ , ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ, ΠΙΑΣΕ ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕ , ΓΡΑΦΕ, ΓΡΑΦΕ... ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ Η ΓΡΑΦΗ ΣΟΥ !!!! ΤΟΣΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΑΝΕΒΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ , ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΝΑΣΑ , ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΜΟΡΦΟ!!!! ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ !!

Αλλοπαρμενο Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 7:54:00 π.μ.  

Eυχομαι στην κοπελα με ολη μου την καρδια να τα καταφερει!!!....δε θελει και πολυ να ειτε εισαι αντρας ειτε γυναικα να ερωτευθεις τον οινο...και μενα μ αρεσει πολυ ,απο μικρη μ αρεσε και εξακολουθει να μ αρεσει..."Οταν πινει μια γυναικα και οταν παραφερεται ,μην την επαρεξηγειτε ,που ποναει δεν ξερετε"...πριν 2 χρονια,επιασα τον εαυτο μου να εχει ξεφυγει ( νομιζω οτι πρεπει να μουνα ενα βημα πριν τον αλκοολισμο) ,επινα πολυ ,ειχα λογο και εχω ,ενα βραδυ κοντεψα να τιναξω στον αερα τα παντα,την επομενη μερα τρομοκρατηθηκα οταν διαπιστωσα οτι δεν θυμομουν τι εκανα την προηγουμενη νυχτα,τιποτα δεν θυμομουνα...καταλαβα οτι το ποτο δεν θα με βοηθησει να τα καταφερω,χωρις να πω τερμα δεν ξαναπινω, δεν ξαναβρεθηκα σε τετοια κατασταση...συνεχισα να πινω φυσιολογικα κανα δυο ποτηρακια σπιτι...οταν ομως εβγαινα ξεφευγα παλι,οχι οπως πριν,μου εγινε συνηθεια να πινω ασταματητα,χωρις ελεγχο ,ενταξει δεν εφτανα στο σταδιο που ειχα βρεθει εκεινο το βραδυ...αλλα επινα...μεχρι που πριν λιγους μηνες παραλιγω να σκοτωθω ή να σκοτωσω κανα ανθρωπο ...αυτο ηταν!...τωρα οποτε βγαινω ,Δεν θελω να ξεφυγω,Δεν θελω να πιω πολυ,Δεν εχω αυτη την αναγκη ...και οσο για το προβλημα μου,εφτασα στη λυση...

ΑΧΤΙΔΑ Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 7:24:00 μ.μ.  

Επιτρέψτε με να σας δώσω μια συμβουλή λόγω ηλικίας, βάλτε σκοπούς στη ζωή σας .Όταν νοιώθετε οτι για κάποιο λόγο είστε απελπισμένοι γεμίστε το χρόνο σας με ότι μπορείτε να φανταστείτε.Ζωγραφείστε,κάνετε μια αλληλογραφία , αποκτείστε ένα χόμπυ..χωρίς να χρειάζεστε λεφτά γι ' αυτό.Αντι να γεμίζετε το μυαλό σας με μοναξιά και απαισιοξοξία κάντε εκείνη κι όλας τη στιγμή μια επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο ,σε ένα γηροκομείο για να δείτε τι σημαίνει μοναξιά.Ένα ποτήρι δεν μπορεί ν' αλλάξει τη ζωή σας , κουκουλώνετε καταστάσεις έτσι δεν τις θεραπεύετε.Προσφέρετε τον εαυτό σας σε μια εθελοντική εργασία για να γεμίσετε με παρουσία τη ζωή σας.Πικραίνομαι όταν διαβάζω κάτι τέτοιο, θέλω να είμαι εκεί και να πάρω αυτό το παιδί στην αγκαλιά μου και να λυντσάρω αυτούς που το προσπέρασαν χωρίς να το βλέπουν.Όλοι μας είμαστε ένοχοι μα δεν θα είμαι καλή και μαζί σου..γονάτισες εύκολα ,φέρθηκες αδύναμα και απέδειξες οτι είσαι αόρατη.Δεν αγάπησες πρώτα τον εαυτό σου .. ποτέ δεν είναι αργά ..απέδειξε τώρα σ' αυτόν οτι μπορείς να συνεχίσεις.. οτι ποτέ δεν είναι αργά ..

Ανώνυμος Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 9:57:00 μ.μ.  

Ειρηνάκι μου, όποια ιστορία και να ακούσεις από αυτούς τους ανθρώπους, που βγήκαν από το φέρετρο κυριολεκτικά και αγωνίζονται για να ζήσουν καθαροί και αξιοπρεπείς... είναι συγκλονιστική!
Δύναμη ψυχής έχουμε όλοι οι άνθρωποι, δοσμένη από την Ανώτερη μας Δύναμη, η αρρώστεια όμως (πίστεψε με) είναι ανελέητη και όταν σου χτυπήσει την πόρτα - διώχνεις τον Θεό από το παράθυρο!
Καλή συνέχεια στην Ρένα όλων μας λοιπόν...

Ανώνυμος Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 10:10:00 μ.μ.  

Καλώς την πράσινη κλωστούλα μου. Ελπίζω να είσαι καλά,χαίρομαι που σμίξαμε πάλι.
Δυστυχώς κορίτσι μου δεν είναι μια απλώς κακή συνήθεια. Είναι μια αρρώστεια που κανείς δεν ξέρει από που την κόλλησε, είναι μια αρρώστεια που σου δημιουργεί πνευματικό κενό, συναισθηματική αγωνία, ανισχυρότητα, ακυβερνησία, μια αρρώστεια ύπουλη και θανατηφόρα!!!
Η μόνη απόφαση που χρειάζεται να πάρει κάποιος, είναι ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ!!!
Όπως η Ρένα μας.
Και σου το λέω με σιγουριά, ότι μόνο Γολγοθάς δεν είναι η ανάρρωση, είναι δρόμος καθαρός με πνευματικές αξίες και απίστευτα δώρα Θεού μπροστά!!!
Σου στέλνω πολλά πολλά φιλάκια και να θυμάσαι ότι η έννοια μου είναι μαζί σου.

Ανώνυμος Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 10:15:00 μ.μ.  

Καλώς ήρθες παλμέ στο σπιτικό μας.
Έχεις απόλυτο δίκιο, η Ρένα έκανε το σημαντικότερο βήμα προς την ελευθερία της "αποδέχτηκε την αρρώστεια της"
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι μέχρι και σήμερα είναι ελεύθερη και καθαρή και σίγουρα χαμογελάει γι'αυτό.
Τα κατάφερε να μπορεί να ζει για μια μέρα τη φορά με αξιοπρέπεια και να δέχεται την ζωή με τους όρους της.
Σε βάζω στις επαφές μου, θα χαρώ πολύ να τα λέμε.

Ανώνυμος Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 10:25:00 μ.μ.  

Ονειροπαρμένη μου καλώς ήρθες
Σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες μαζί μας την εμπειρία σου με το αλκοόλ.
Ξέρεις, η χρήση δεν είναι παίξε-γέλασε. Η χρήση κάνει τον άνθρωπο να λειτουργεί αυτοκαταστροφικά, αντικοινωνικά και παρορμητικά και σίγουρα δεν αφήνει κανένα περιθώριο για λογικές αποφάσεις.
Από ότι καταλαβαίνω από αυτά που λες, πέρασες αυτό τον δρόμο της γνωριμίας με το αλκοόλ και βρήκες λύση.
Χαίρομαι πολύ γι'αυτό, ελπίζω τώρα να είναι όλα πολύ καλύτερα για σένα.
Με ενδιαφέρει να τα λέμε και να τα μοιραζόμαστε, θα περάσω από το σπίτι σου και εγώ.
Σε βάζω στις επαφές μου, χάρηκα πολύ που μας επισκέφτηκες και έβαλες και εσύ ένα λιθαράκι ελπίδας για ζωή!!!
Πολλά πολλά φιλάκια

Ανώνυμος Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 10:32:00 μ.μ.  

Τώρα τι να πω εγώ για σένα;
Τα είπες όλα εσύ σε δυο αράδες!
Λίγες, πολύ λίγες μαμάδες αν υπήρχαν σαν και εσένα σε τούτην εδώ την κ...ζωή θα είχαν κλείσει τα κέντρα απεξάρτησης!!!
Πολύτιμη η συνεισφορά σου αχτίδα μου, σε αυτό που έχουμε ξεκινήσει.
Σε ευχαριστώ πολύ και εγώ και ο Κηπουρός σίγουρα, και η φίλη μας η Ρένα, για όλες αυτές τις αλήθειες που μας είπες, που είναι τόσο απλές... αλλά τόσο λίγοι οι άνθρωποι που μπορούν να τις μεταδώσουν.
Πολλά πολλά φιλάκια και απέραντο θαυμασμό και εκτίμηση

Ανώνυμος Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 10:42:00 μ.μ.  

Αθηνά μου καλώς ήρθες.
Σε άφησα τελευταία, γιατί με όλα αυτά που γράφεις, αισθάνθηκα ότι καλύτερα θα ήταν να έρθεις εσύ σε αυτό το σπιτικό και να κάνεις αναρτήσεις...
Είμαστε και το ίδιο ζώδιο και νιώθω λες και σε ξέρω απο παλιά....
Σε ευχαριστώ πολύ, και σε ευχαριστεί και η Ρένα.
Τα λόγια σου δυνατά - ξεκάθαρα - αληθινά!
Θα σε επισκεφτώ σύντομα, θέλω πολύ να τα πούμε.
Πολλά φιλιά

Theogr ο κηπουρός Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008 11:10:00 μ.μ.  

mama ωραία η ανάρτηση που έκανες. Μια μικρή διευκρίνηση οι ιστορίες θα είναι αληθινές εφ όσον το επιθυμούν οι άνθρωποι που μας τις εμπιστεύονται να τις καταγράψουμε. Γιατί σύμφωνα με τις αρχές τις ανωνυμίας κάποια πράγματα δεν μπορούν να γραφτούν και μείς θα σεβαστούμε την επιθυμία τους. Καλή εβδομάδα σε όλους.

Maria Tzirita Δευτέρα, Οκτωβρίου 13, 2008 8:36:00 π.μ.  

Καλημέρα και καλή βδομάδα. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Ρένα για το μάθημα ζωής. Μέσα από την κόλαση μπορείς να φτάσεις στον παράδεισο και μόνο έτσι. Τα φιλιά μου.

Ιμμαήλ Δευτέρα, Οκτωβρίου 13, 2008 4:18:00 μ.μ.  

Καλημέρα,
Ποτέ δεν είναι αργά για θαύματα, όπως λέει και το τραγούδι, και ποτέ δεν είναι αργά για ζωή.
Καλή της τύχη και να έχει μόνο ήλιο στην ζωή της απο δώ και πέρα. Μακάρι όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι ανθρώποι να ανοίξουν τα φτερά τους και να ξεφύγουν.
Δεν είναι πάθος, ΑΛΛΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ,και αξίζουν σεβασμό και φροντίδα.

Ανώνυμος Τετάρτη, Οκτωβρίου 15, 2008 11:02:00 μ.μ.  

Κηπουρέ μου, σε ευχαριστώ για την διευκρίνηση που κάνεις, όσο αφορά τις ιστορίες όλων αυτών των ανθρώπων.
Ευτυχώς που έχω και εσένα και φροντίζεις...
Πολλή πολλή αγάπη

Ανώνυμος Πέμπτη, Οκτωβρίου 16, 2008 11:22:00 μ.μ.  

Καλή μου Μαρία, πολύτιμη η παρουσία σου και ο λόγος σου για μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Πολλή αγάπη και εκτίμηση.

Ανώνυμος Πέμπτη, Οκτωβρίου 16, 2008 11:25:00 μ.μ.  

Ιμμαήλ καλώς ήρθες. Ναι είπες τις σωστές σωτήριες κουβέντες. Αγάπη, κατανόηση και σεβασμό στην αρρώστεια τους θέλουν αυτοί οι άνθρωποι.
Και σίγουρα δεν είναι ποτέ αργά για την ζωή, που η είναι η ίδια το ΘΑΥΜΑ!!!
Να'σαι καλά

~~Εμμέλεια~~ Τρίτη, Οκτωβρίου 21, 2008 7:49:00 μ.μ.  

Υπομονή και θέληση χρειάζεται για να σταματήσει κάποιος το πάθος του. Πόσο εύκολο όμως στην πραγματικότητα? Τα λόγια και οι ευχές μπορών να ειπωθούν και μετά.... Χρειάζεται βοήθεια...έχασα κάποιον δικό μου άνθρωπο από το αλκοόλ. Δεν παραδεχότανε ποτέ ότι είχε πρόβλημα, εξευτίλιζε τον εαυτό του, την οικογένειά του, ήταν πολύ καλός άνθρωπος, δεν το ήθελε και το ήξερα. Τι του είχε λείψει? Μήπως η αγάπη των γονέων του... Κάποια μέρα ήρθε το τέλος...
Για αυτούς που αγωνίζονται να βγούνε από το "τούνελ" ευχομαι ο Θεός να τους δώσει τη δύναμη και υπομονή στους ανθρώπους που είναι γύρω τους.

Ανώνυμος Σάββατο, Οκτωβρίου 25, 2008 1:11:00 π.μ.  

Ελενάκι μου αυτό ακριβώς χρειάζονται αυτοί οι άνθρωποι ΒΟΗΘΕΙΑ και ΠΙΣΤΗ γιατί το αλκοόλ δεν είναι πάθος ούτε μια κακιά συνήθεια, είναι αρρώστεια.
Λυπάμαι πολύ για τον δικό σου άνθρωπο που έφυγε, λυπάμαι που δεν πρόλαβε να βρει βοήθεια και να ζήσει καλά με τον εαυτό του και την οικογένεια του.
Λυπάμαι πολύ για όλους αυτούς τους ανθρώπους που φεύγουν καθημερινά από αυτήν την αρρώστεια και εμείς δεν το γνωρίζουμε...
Χαίρομαι όμως πιο πολύ για αυτούς που καταφέρνουν και βρίσκουν τον δρόμο της ανάρρωσης και πίστεψε με δεν είναι λίγοι και αξίζει να ακούμε τις εμπειρίες τους.
Πολλά πολλά φιλάκια

Υ.Γ Άργησα να σου απαντήσω γιατί όπως θα είδες είχα πρόβλημα με τον κούκλο τον υπολογιστή μου

http://despoinasdecoupage.blogspot.com Σάββατο, Οκτωβρίου 25, 2008 5:28:00 μ.μ.  

Τι κρίμα... Τέτοια γραφή να πάει χαμένη.

Άραγε τις είπε κανείς αυτής της κοπέλας, της Ρένας ότι έχει το χάρισμα αυτό; Τη δύναμη να καθηλώνει με το γράψιμο της;

Όπως φαίνεται όμως... Ποτέ δεν είναι αργά. Της το εύχομαι με όλη μου την ψυχή.

Ανώνυμος Παρασκευή, Νοεμβρίου 07, 2008 12:13:00 μ.μ.  

σημασια δεν εχει που επεσες φιλη ρενα

σημασια εχει που θα ξανασηκωθεις!!!!!!!!

oldschool1914 Σάββατο, Νοεμβρίου 08, 2008 4:10:00 μ.μ.  

Δεν ξερω αν τα καταφερεις.Ισως ναι ισως οχι.Μα να σαι μαχητης μεχρι το τελος.Οσο και αν κοστιζει στην ψυχη σου.Να πολεμας...για να μενεις ελευ8ερη.Σε φιλω.

Ανώνυμος Κυριακή, Νοεμβρίου 09, 2008 12:52:00 π.μ.  

Ξυπόλητη μου, επιτέλους διόρθωσα την ανάρτηση του σχολίου και σου απαντάω.
Ξέρεις για την Ρένα τίποτα δεν πήγε χαμένο, μέσα στην ανάρρωση της βοηθήθηκε από την γραφή της και ορθοπόδησε! Το ξέρει ότι έχει αυτό το χάρισμα, και το χρησιμοποιεί μέχρι και σήμερα δημιουργικά για τον εαυτό της πρώτα από όλα, και μετά για τους ανθρώπους γύρω της.
Δεν είναι κρίμα λοιπόν, τίποτα δεν πάει χαμένο.
Σε φιλώ γλυκά

Ανώνυμος Κυριακή, Νοεμβρίου 09, 2008 12:55:00 π.μ.  

Παπαρούνα μου καλή
Η Ρένα σηκώθηκε και είναι όρθια και ζωντανή μέχρι και σήμερα, και κάνει τον αγώνα της για μια μέρα τη φορά!
Έχεις δίκιο, σημασία έχει να σηκώνεσαι όταν πέφτεις.
Αυτό προσπαθώ να μάθω στην κόρη μου και της το λέω κάθε μέρα όλη μέρα.
Θα περάσω απο το σπιτικό σου να τα πούμε
Φιλάκια πολλά πολλά

Ανώνυμος Κυριακή, Νοεμβρίου 09, 2008 12:58:00 π.μ.  

ateojoi μου καλώς ήρθες.
Σε διαβεβαιώνω ότι η Ρένα παλεύει με την αρρώστεια αυτή την θανατηφόρα, κάθε μέρα. Είναι αρκετά χρόνια καθαρή και μέχρι και σήμερα, σε διαβεβαιώνω, πολεμάει για να είναι ελεύθερη...
Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα, θα περάσω να επισκεφτώ και εγώ.
Νασαι πάντα καλά

About this blog

Αυτό είναι ένα blog γιά όσους ψάχνουν να βρούν την δική τους Ιθάκη!